Stadsdichter eert jarige Hoofdstraat

Een stadsdichter krijgt opdrachten. Dat hoort bij het stadsdichterschap. Daarnaast kan de stadsdichter net zoveel gedichten schrijven al ie wil. En dat doet Aad van der Waal dan ook. Het gedicht over de honderdjarige Hoofdstraat is een opdracht. Het gedicht Erosie van een stad is zogeheten vrij werk. Maar net zo mooi.

Mijn eerste eeuwfeest

100 jaar Hoofdstraat

Verwekt in raadsvergaderingverzoeken
(verlangend hier de Dorpstraat op te doeken)
Geboren uit een nipte meerderheid
verscheen mijn naam op kaarten en in boeken

Langs lang vergeelde kartelrandjes glijdt
mijn knarsende geheugen door de tijd
om bruingetinte beelden te onttrekken
aan spocht, erosie en vergetelheid

Om daar ineens weer tramrails te ontdekken
een bakkerskar en weggesmolten plekken
De Duif, De Gruyter, Jeths en V&D
(en Appie Happy’s mayonaisevlekken)

Daar lopen in ‘t historisch defilé
de orgelman en scharenslijper mee
bezetters en (nog jonge) Canadezen!
Langs oude gevels golft de mensenzee

Als winkelpromenade valt mijn wezen
daarna in multicolor bloem te lezen
En nu; op een terras vol zonneschijn
als jubilaris door de stad geprezen

Ik voel me (bij een goed glas wijn)
mijn eigen Erfgoedfestivalterrein
en hoop – in veel gedaantes – hier nog eeuwen
een hoofdstraat met een kloppend hart te zijn

© Aad van der Waal

Erosie van een stad

(een laatste groet)

Wat truttig, nee bepaald niet hip
maar wel een collectief begrip
als ‘pa’ of ‘ma’
Een archetypisch fundament
door elke oude ziel herkend
Ons DNA

Meer dan met AGOVV
of het stadhuis van B&W
of het station
was ik met deze reus vertrouwd
De stad leek er omheen gebouwd
Dit was de bron

Niet Berg en Bos met Lumido
de naald, de tuinen van Het Loo
of enig plein
Ik dacht als kind dat er geen stad
een anker als het onze had
Ik was nog klein

De gevel raakt twee letters kwijt
De bakens van mijn kindertijd
Een vreemd idee
dat wat zo lang onkwetsbaar leek
toch voor de tand des tijds bezweek
Dag V&D!

© Aad van der Waal