Well done Waylon, well done!

Een tijdje geleden werd ik verliefd op het nummer Calm After The Storm van The Common Linnets. De twee uitvoerende zangvogeltjes: Ilse de Lange en “onze” Apeldoornse trots Waylon. Ik was bevooroordeeld om 2 redenen: als Indo leer je country waarderen en als mede-Apeldoorner ben ik gewoon heel trots op Waylon.

Waylon zelf ken ik eigenlijk niet zo goed. In een vaag verleden heb ik ooit wel eens een fotoshoot bijgewoond van Waylon. Opgedoft door de topkapper Dave Wiekens, zat zijn lok strak in een plooi. De duisternis en de stoere limo brachten de rest van het glamoursfeertje dat rondom de shoot hing. Waylon sprak geen woord met me.

Maar elke keer als Waylon nog even zijn gezicht in Apeldoorn liet zien, volgde een lach der herkenning. Met daarbij de legendarische woorden: “Hoi!” Alsof we elkaar al die tijd al hebben gekend.

Daar stond hij dan. Die dinsdagavond in de halve finale van het Eurovisie Songfestival. Die jongen van die “Hoi”. Uit Apeldoorn. Daarvoor volledig afgezeken door alle Nederlanders met een mening. Met een liedje dat niet “songfestival-materiaal” was. Leuk dat country, maar niet in Europa. De rest van Europa viel echter als een blok voor het liedje. En misschien ook wel voor de mooie Ilse. Dus mochten we naar de finale.

En ineens was daar de euforie. De bookmakers hadden hoge verwachtingen van het Nederlands duo. De pers en de commentatoren waren verliefd op “ons” liedje. Ineens was Nederland vergeten hoe massaal en hypocriet ze het duo hadden laten vallen. Plots waren Ilse en Waylon weer helemaal van ons. En zouden we gaan winnen. En wat hadden we toch een prachtnummer.

Het duo spetterde van het scherm met het meest rustige nummer van alle ingezonden liedjes. Europa kon het waarderen. Nederland kon het ineens waarderen. Er werd massaal gestemd en gelukkig werden we tweede. Simpelweg omdat Oostenrijk een liedje had met nog net iets meer inhoud en een verhaal, dat iets beter in Europa was gepromoot. Marketing noemen ze dat. De tweede plaats was eigenlijk een overwinning op alle critici. Op alle Twitteraars die het duo uitkotste.

Een tweede plek voorkwam dat Nederland zijn mening weer volop kon gaan uitkotsen over de dure belastingscenten die een songfestival Nederland zou gaan kosten. Een overwinning was leuk voor het moment, maar niet voor de sfeer in ons land rond mei 2015.

En ondanks al die gedachten, dacht ik maar één ding: ik ben trots op die Apeldoorner op het podium. Well done Waylon, doe de groeten aan die mooie Ilse!