Top rock feestje

Als ik de zaal van Gigant inloop maakt mijn hart even een sprongetje. Op de bass-drum naast de hoofd-act-set-up staat Lookapony. Een band die ik een jaar geleden voor het eerst zag bij De Wereld Draait Door waar ze de bekende minuut speeltijd kregen. Hun muziek lijkt op Arctic Monkeys, alleen heeft de zanger een hese en iets hogere stem, maar verder spelen ze met net zoveel gemak en nonchalance Brit-rock met tempo-wisselingen. Toevallig deden ze een paar dagen na hun DWDD-optreden de Popronde Apeldoorn aan. Ik zag ze in Klein Berlijn waar ze het dak eraf speelden en sindsdien ben ik fan. Ik heb ze geliked op Facebook en maak voornamelijk kennis van bijzondere berichten waar geen touw aan vast te knopen valt, behalve dan dat ze met ontzettend veel lol door Nederland touren en af en toe met hun busje de dood in de ogen zien.

De hoofdact heet The Deaf. Een naam die me doet denken aan de bekende rockplaat ‘Songs for the Deaf’ van Queens of the Stone Age. Hun naam staat ook op de bass-drum, in een horror lettertype, alsof ze dood en verderf komen zaaien. Door het horror-lettertype lijkt de a op een r en lees ik telkens The Derf.

Als de jonge honden van Lookapony (foto 2 t/m 4) opkomen, de gemiddelde leeftijd ligt rond de 20, is de zaal vrijwel leeg. Ze klinken anders dan in Klein Berlijn. Dat komt waarschijnlijk doordat Gigant groter is en het geluid wat harder en voller overkomt en ik daardoor de instrumenten niet goed los van elkaar hoor. Dat vind ik jammer, want in Kleine Berlijn heb ik erg genoten van de basic drumpartijen die ik nu niet goed hoor. Ook de lichtshow doet wat vreemd aan en leidt af en toe meer af dan dat het onderstreept. De frontman, die zijn gitaar bijna onder zijn oksels draagt, vertelt tussen de nummers door dat ze uit Eindhoven komen en dat ze geen reet verdienen en dat het daarom belangrijk is dat het publiek CD’s en t-shirts koopt. Ze spelen een stuk of zeven nummers en de frontman maakt tijdens het laatste nummer gevaarlijke spastische bewegingen waarmee hij nèt niet tegen zijn bandgenoten opknalt.

De zaal stroomt langzaam aardig vol en ik besluit een t-shirt te kopen. Bij de merchandise tafel is niemand en ik zie ook geen spullen. Het beeld dat ik heb van The Deaf is dat ze snoeihard spelen en ik weet dat de frontman Spike is, bekend als gitarist van de band Di-rect. De bandleden van Lookapony halen zelf hun spullen van het podium en de roadies van The Deaf doen een laatste soundcheck, ontkurken een aantal flesjes Hertog Jan en zetten flesjes Spa Blauw klaar. The Deaf komt op en begint te spelen. Dat snoeiharde valt best mee, het is eerder stevige rock. Spike zingt en speelt gitaar en introduceert zijn bandleden. De toetsenist die zijn orgeltje naar voren en achteren wiegt tijdens het spelen heet Midnight Mau, achter de drums zit Kit Carrera, de vrouwelijke bassist is Miss Fuzz en ik lees op wikipedia dat Spike Frans van Zoest heet.

Het wordt al snel duidelijk dat Spike al heel wat podium-uurtjes heeft gedraaid en alle klappen van de zweep kent. Hij bespeelt het publiek, heeft zelfs een onderonsje met een oudere heer die een verzoekje doet en Spike zegt: ‘is goed, maar ik wil je eerst zien dansen ouwe.’ The Deaf speelt en zingt hard en zuiver, het geluid en licht kloppen. Alle bandleden weten precies wat ze doen en vullen elkaar goed aan, hebben lol en spelen rete-strak. Spike vertelt dat ze de beat uit Den Haag van de jaren zestig nieuw leven willen inblazen en dat ze lekkere dansbare muziek willen maken. Ik denk dat het niet uitmaakt wat ze spelen, dat het hoe dan ook de pan uit rockt.

Er staat nu ook een fles sterke drank op een versterker en de bandleden nemen af en toe een slok. De jongens van Lookapony staan vooraan in het publiek en beginnen bij de wat ruigere stukken te pogoën (dat is hard tegen elkaar opspringen). Midnight Mau speelt ook mondharmonica en rent even later met zijn tamboerijn door het publiek. Spike wisselt tussen drie gitaren en maakt bij de slotakkoorden hoge spagaatsprongen. Ze spelen zelfs het verzoeknummer van de oudere heer (‘ik heb je niet zien dansen ouwe, maar vooruit’) en staan na afloop ontspannen bij de merchandise-tafel praatjes te maken en handtekeningen te zetten. Samengevat: The Deaf is een eerste klas rockband die met veel likeability een zaal met gemak plat speelt. Blijft nog één vraag: waarom speelt Spike in Di-rect als hij als frontman iedere avond zo’n feestje kan maken The Deaf?