Met andere woorden

Mijn zoon gaf mij een woord cadeau. Woorden zijn mijn lievelingscadeaus. Je kunt me niet blijer maken dan met een zelfverzonnen woord. Mijn zoon begrijpt die dingen en gaf mij ‘mooi-weer-liefde’: liefde die er alleen is als het goed met je gaat, als je braaf bent en succesvol en je aan regels houdt. Ik vond dat mooi bedacht. Kinderen zijn sowieso beter in het bedenken van woorden. Omdat ze anders naar de wereld kijken, denk ik.

Dat bleek als ik in de zomervakantie bij mijn ome Joop en tante Jannie ging logeren in Zeist. Joop speelde accordeon en vertelde moppen die gingen over zuipen en laat naar je nest gaan. De clou ontging mij als kind volledig, maar omdat hij er zelf zo hard om moest lachen, lachte je vanzelf mee. Jannie was dik en gezellig. Ze hadden vijf kinderen en een dobermann-pinscher, die ze zonder gêne in hun tuin lieten poepen. Elke ochtend dronken we koffie bij buurvrouw Polman, die minstens zo dik was als tante Jannie en meer nieuwtjes paraat had dan de Zeister Courant.

’s Avonds togen wij opgewekt naar de braderie, waar we ons verlekkerden aan prullaria, naar Nederlandstalige muziek luisterden en snoepten als een malle. De braderie was typisch Zeisters, wist ik zeker; thuis op de Veluwe had ik zoiets nooit meegemaakt. Daar maakten wij boswandelingen, gingen naar musea en snoepten zonnebloempitjes.

Nog jaren dacht ik dat in Zeist louter dikke mensen woonden, die dagelijks een braderie bezochten en honden lieten poepen in hun tuin. Veel later pas ontdekte ik dat Zeist een erg keurige plaats is, dat het op de Veluwe stikt van de braderieën en dat ik daar nog nooit een fijn gevoel van heb gekregen. Spijtiger is, dat ook de woorden die ik toen als kind ongetwijfeld heb verzonnen, spoorloos verdwenen in de tijd.