‘Een Fado voor mijn vader’

Na een carrière van meer dan 50 jaar trekt Fernando Lameirinhas door het land om zijn levensverhaal te vertellen en muzikaal te onderstrepen. Zo kwam hij ook naar Orpheus toe. Een vriendelijke man die met veel gevoel zijn levensverhaal op toon zet. Een gevoelsmens, dat merk je aan de voorzichtigheid waarmee hij zijn publiek benaderd, maar ook aan kleine opmerkingen waarmee zijn verhaal gelardeerd is. Hij vertelt hij over zijn kindzijn bij de schapen in de bergen van Portugal en wordt gewaarschuwd voor de wolven die er zijn. Terloops komt dan de opmerking: ‘ik heb ze nooit gezien… maar wel gevoeld’ en je voelt gewoon de angst van het kind. Of hoe hij verteld over het overlijden van zijn zus en het verdriet dat het binnen de familie bracht, zonder veel woorden maar je voelt het verdriet dat er geweest moet zijn. Het ontheemde gevoel dat hij ervaart bij terugkeer in Portugal en hoe hij zijn thuiskomen maar ook zijn vervreemding voelt. Het land had veel beleefd onder Salazar en de Anjerrevolutie, maar hij maakte daar geen deel van uit.

Maar ook het (slaap) liedje dat hij voor zijn dochter componeerde, het lijkt me prachtig als je als kind weet dat het liedje voor jou gecomponeerd is en gezongen wordt. Samen met de manier waarop hij zijn liedjes bracht deed hij me onwillekeurig denken aan een Portugese versie van Herman van Veen. Ook zo’n gevoelsmens.

Alhoewel Fernando zijn liedjes toelichtte vond ik het daarom jammer dat ik de Portugese teksten niet kon verstaan, nu kon ik ‘alleen’ genieten van de zang en de muziek. Als je echter naar zijn teksten gaat zoeken kom je al snel bij het duet met Blof: ‘Omhels me dan’. Prachtig!

Een leven samengevat in het boek ‘Een Fado voor mijn vader’ dat aan het einde van de voorstelling gesigneerd en verkocht werd . Mooi als je zo je levensverhaal kunt vertellen.

Op 5 april treedt hij ook op in Deventer, voor luisteraars een aanbeveling.