Tarantino in Gigant: Bloedstollend optreden van Reservoir Dogs Band

Als ik het café van Gigant binnenloop, valt me een zenuwachtige drukte op: film en een band. Ik verheug me op een heerlijke avond, maar beperk me toch tot de band, de films van de Amerikaanse regisseur Quentin Tarantino laat ik even aan mij voorbijgaan. Een mens kan niet alles hebben, nietwaar? Maar wel een leuke formule: een film en een band die aansluit op het thema: Tarantino.

En ik zal je vertellen: het is een geweldige avond geworden, waarbij ik in de nacht maar moeilijk de slaap kon vatten: zoveel energie, zoveel prikkels, zoveel drang tot leven. Het voorjaar hangt in de lucht, lentekriebels en kriebels in de buik.

Quentin Tarantino is een Amerikaanse filmregisseur, acteur en scenarioschrijver. Zijn films kenmerken zich door veel geweld: moorden en martelen zijn de gewoonste zaak in zijn films. Een van zijn films heet Reservoir Dogs: het vele geweld komt zeer schokkend op de kijker over.

De Belgisch/Nederlandse band Reservoir Dogs Band is vernoemd naar deze film. Een enorm fysiek aanwezige band, die bloedstollende klanken uit de kelen en gitaren laat horen. De band speelt of hun leven er vanaf hangt en dat past precies bij het thema: het is leven of niet leven. De frontzanger en zangeres zijn werkelijk een verademing om naar te kijken en hebben duidelijk een boodschap te vertellen: hun zelfverzekerdheid en hun erotiek spat er vanaf.

Niet alleen is het een genot voor het oor, maar ook de filmbeelden, die achter de band worden vertoond, hebben zeker een toegevoegde waarde: indrukwekkend, boeiend: er is geen moment dat de aandacht verslapt: alle zintuigen worden overmatig geprikkeld.

Hier wordt een complete show neergezet, die ik zo weer een keer zou willen zien: zoveel komt er aan mij voorbij. De band weet een zwoele sfeer op te roepen: je waant af en toe in de Mexicaanse woestijn. De muzikanten zijn stuk voor stuk vaklui: soepel spelen ze op hun instrumenten en het samenspel tussen de zanger en zangeres is er een van aantrekken en afstoten.

En dan…Ik zie opeens een bijzonder moment: de frontzanger schrijft een briefje, loopt van het podium naar een begeerlijke dame in het publiek toe en biedt het briefje aan. De vrouw in het publiek pakt het briefje aan, leest het briefje, glimlacht om vervolgens het briefje in haar BH te stoppen. Wat zou er toch op dat briefje hebben gestaan? Een uitnodiging om na de show een kopje thee te drinken? Of hoorde dit bij de show?

Onthutst van dit moment zie ik George Baker de microfoon grijpen: ontzettend vitaal rockte hij erop los en maakte de zaal tot een groot dansfestijn. Een soepele stem met een geweldige band: wat een unieke combinatie. Op een gegeven moment is het genoeg: het hoofd zit vol en ik heb behoefte om even afstand te nemen. Teveel prikkels, ik ga naar de bar om mijn lichaam te blussen en om de beelden de rust te geven. Een bloedstollende avond is aan mij voorbij getrokken.

Ineke Muijsert-Bijleveld