Gorilla’s en violen zonder gorilla’s

Donderdagavond was de Apenheul gastheer van een speciaal programma (Gorilla’s en violen) van de NJO muziekzomer. De NJO is een organisatie die zich richt op de ontwikkeling van jonge topmusici. En ja: het weer was geweldig. Terwijl hele rijen vaders en moeders met oververmoeide om patat zeurende kinderen het park Berg en Bos verlaten, lopen honderden muziekliefhebbers naar de Apenheul.
Stipt om 19.00 uur begint een kwartet te spelen. Twee violisten, een celliste en een marimbaspeler. Volgens het A4-tje waarop het programma staat, is het kwartet een slagwerkensemble. Daar schiet mijn kennis van de klassieke muziek al te kort, want volgens mij is alleen de marimba een (melodisch) slaginstrument. Maar goed: muzikaal deugde het. Meer dan dat: nummers in verschillende stijlen met heel veel gevoel en goede timing gespeeld, aan elkaar gepraat middels een informatief praatje.
In de buurt waar de orang oetangs wonen, staat het Enescu strijkoctet onder leiding van Raphaella Engelsburg. Zij spelen uit het strijkoctet van de Roemeense componist George Enescu. Hier kun je dus echt een speld horen vallen. Heel af en toe hoor je de dissonante schreeuw van een van de pauwen van de Apenheul. De celliste is een hele mooie vrouw, maar dit terzijde.
En dan stromen de tribunes vol bij het Gorilla-eiland.
Een dame in het zwart gekleed, die zogenaamd in het publiek zit, begint plotseling te tikken met een setje claves. De dame ernaast valt in en tikt een ander ritme mee. Totdat er vijf, allen in keurig zwart geklede jonge mensen, quasi uit het publiek verschijnend, het nummer ‘pieces of wood’ van Steve Reich spelen.
En dan komt de man waar iedereen op wacht: Aart Strootman. Hij maakt een grapje (“ik hoop dat de gorilla’s weg zijn”) en vertelt dat hij het nummer Electric Counterpoints van Steve Reich (die hij en passent nog even een flink aantal veren in de bips steekt) gaat spelen. Op elektrisch gitaar. Met een of ander apparaatje roept Aart eerder ingespeelde tracks op en speelt live mee. Ik vind het een saai nummer. Technisch best wel knap, maar geen kippenvelnummer. Ik zie verdacht veel mensen voortijdig de tribunes verlaten.
Bij het begin van de Apenheul, waar de doodshoofdaapjes zitten, staat het Trio Cortado -dwarsfluit, (bas)klarinet en althobo-. Het trio speelt muziek van o.a Bach en Ravel. Speciaal voor hen bewerkt, omdat de desbetreffende componisten geen muziek voor deze instrumentencombinatie hebben geschreven. De composities worden prachtig vertolkt. Zelfs ik ben even stil. De doodshoofdapen klieren als vanouds. De helft van de toeschouwers wordt erdoor afgeleid. Een man, strak in het pak, wordt door een van de aapjes ondergepiest. Mensen houden hun lach in. De man loopt weg.
Ik blijf nog even gebiologeerd naar de basklarinet kijken. Ik had er nog nooit eerder een gezien. Ik geef de avond een 7: prachtige en enthousiaste muzikale talenten die weten wat passie en timing is.
De entreeprijs van €20 mag in het rijtje ‘iets te pittig’ gezet worden.
En ik heb geen gorilla gezien.