Verdeling

Soms komt er een vraag heel nadrukkelijk op me af. Nu gisteren en vandaag een grote (succesvolle) actie voor de voedselbank is gehouden, komt de armoede in Nederland nadrukkelijk in beeld. Tegelijk zien we elke dag dat de overheid moet bezuinigen, omdat meer geld uitgeven dan er binnenkomt, nooit goed kan blijven gaan. Dat laatste is het eerste argument voor de overheid om inkomsten en uitgaven met elkaar in overeenstemming te brengen. Daarnaast zijn er de eisen van Brussel en die van de financiële markten, zeg maar de banken en beleggers. De overheid heeft met veel geld de banken gered en als dank eist ‘de markt’ dat de overheid bezuinigt.

Als westerse wereld zijn wij rijk. We hebben het nog nooit zo goed gehad als de laatste jaren. Tegelijk heeft de overheid permanente tekorten en verdwijnt de armoede maar niet. Als iemand mij uitlegt waarom de overheid moet bezuinigen, begrijp ik dat heel goed. Ik begrijp ook waarom je de belastingen niet steeds verder kunt verhogen. Wanneer belastingbetalers de belastingen niet meer aanvaardbaar vinden (te hoog vinden), heeft de overheid een probleem. Vraag maar in Griekenland en Italië wat er dan gebeurt. Toch blijft het wringen. We hebben met elkaar voedsel- en kledingbanken nodig omdat er (te veel) mensen zijn die anders niet rond kunnen komen. We zien dat er over het geheel veel particuliere rijkdom is. Begrijp me goed: aan privérijkdom is niets verkeerds. Het mag er zijn. Maar toch.

De overheid draagt al jaren de gedachte uit dat werk het belangrijkste middel is om deel te nemen aan de samenleving. Tegelijk staat een miljoen mensen aan de kant omdat ‘de markt’ hen niet nodig heeft, omdat ze simpel niet nodig zijn (werkloos) of niet voor 100% inzetbaar zijn (arbeidsongeschikt). Ondanks onze rijkdom, willen we nog meer. Tegelijk geven we een miljoen mensen (10 tot 15% van de potentieel werkenden) niet de kans om mee te doen. Wat doen we met elkaar verkeerd?

We kunnen met elkaar gemakkelijk concluderen dat ons kapitalistische systeem faalt. Tegelijk weten we met elkaar dat het alternatief (de communistische planeconomie) nog erger faalde, tot meer verspilling leidde en ook nog eens alle vrijheden vernietigde.

Wanneer we zo met elkaar vaststellen dat wij mensen blijkbaar geen economie goed kunnen laten draaien, moet het wel aan de mens liggen. We denken wel dat we alles kunnen, maar dat is niet zo. We zijn afhankelijker dan we graag willen. Deze wereld (wij, ik) heeft verlossing nodig.

Roelof Veen – Raadslid ChristenUnie