Dayna Kurz. Zingen in de leegte

Vol verwachting klopt mijn hart. Ook dat van fotograaf Peter Vroon. We zijn op weg naar een optreden van Dyana Kurz in het theater van Gigant. Misschien ligt het aan ons gebrek aan culturele bagage, misschien was het tijdgebrek om ons in te lezen, maar uw recensent en fotograaf hebben voor het eerst in hun Apeldoorn Direct carrière geen benul waar ze naar toe gaan. We besluiten dat dit leuk is, dat het geen kwaad kan om ons eens op voor ons onbekende paden te begeven. Wordt het jazz of pop, blues of  iets heel anders? Het wordt een nogal bijzondere combinatie van blues en country & western. Nou heb ik aan twee dingen een hekel. Country én Western. Maar ben ik wel een liefhebber van blues. Al na vier nummers weet ik mij met mevrouw Kurz eigenlijk geen raad. Ze heeft een voortreffelijke, mooie en doorleefde stem. Daar tegenover staat een volstrekt gebrek aan performance. Slappe, weinig boeiende en zonder overtuiging vertelde verhaaltjes en zeer middelmatig gitaarspel waarin voor het gesuggereerde niveau veel te veel fouten te ontdekken waren.

Ooit zag ik de inmiddels overleden west coast troubadour Warren Zevon. Dyana Kurz komt daar met haar repertoire dicht in de buurt. Met dat verschil dat Zevon elk moment bleef boeien en met veel zelfvertrouwen en overtuiging zijn optredens deed. Dat ontbrak. Haar stem en bij tijd en wijle mooie songs konden dat niet goedmaken. Alles bij elkaar werd het daardoor een slaapverwekkende vertoning. Halverwege wisten zowel Peter als ik dat we het einde van het optreden niet zouden halen. Met ons nog een aantal mensen.

In de bar van Gigant werd na afloop nog volop nagepraat en uit een aantal reacties bleek dat het hele optreden op dezelfde voet was blijven voortkabbelen. Een mooie stem, zingend in de leegte bij de gratie van een geduldig en vergevingsgezind publiek. Dayna Kurz, we weten nu wie het is en zullen haar niet snel vergeten. ( foto’s: Peter Vroon)