Klassieker

De Zoon heeft fors opgeschept. Met hem in de buurt hoef je niet bang te zijn dat je eten overhoudt. Dit keer is het groenekoolstoemp met verse worst. Alles goed op smaak met kerrie en geelwortel, zodat je die kool niet zo proeft.
‘Was het nou morgen,’ vraag ik, ‘dat je die rijvaardigheidstest moet doen?’
‘Ja.’
Sinds ruim een jaar volgt De Zoon autorijlessen. Hij vindt het mooi om te doen, maar het kost hem wat meer tijd om allerlei handelingen te automatiseren. Niet erg. De eerste tien lessen hebben zijn ouders voor hem betaald; sindsdien bekostigt hij de wekelijkse instructie zelf uit zijn eigen inkomen. Een tussentijdse rijvaardigheidstest kan een goede indicatie zijn of hij al voldoende geoefend is voor een rijexamen.
‘Ben je zerveus?’ vraag ik verder.
‘Huh? Wat bedoel je?’
‘Zerveus. Nenuwachtig?’
‘Praat eens normaal.’
‘Ken uw klassiekers,’ zeg ik.

Ken uw klassiekers, zeg ik nogal eens. Ik zeg het vaak als het gaat om dingen die ik zelf klassiek vind.
‘Zerveus’ en ‘nenuwachtig’ komen uit het liedje De Zenuwpees. Oorspronkelijk heet het Nervous en is het geschreven door ene W. Dixon (lees ik hier op de elpeehoes die ik voor mij heb liggen); ik ken het van de uitvoering door André van Duin. En André van Duin behoort wel tot mijn klassiekers.
Hoewel ik de meeste van zijn bijdragen aan de televisie (de revuedingen en die Animal Crackers) erg flauw vind, behoort voor mij de Dikvoormekaarshow toch wel tot het leukste wat de Nederlandse radio ooit voortbracht.

Iedere zaterdagmiddag ging ik naar scouting. Ik zat bij de verkenners en onze bijeenkomst begon om twee uur. Al om een uur stapte ik op de fiets. We verzamelden extra vroeg. Een van de leiders kwam met de auto. Hij zette de portieren wijd open en de autoradio lekker hard aan. Om de oude eend heen lagen wij in het hoge gras te lachen om Meneer De Groot, Ome Joop, Harrie Nak en Dik Voormekaar. Om twee uur was het afgelopen en begonnen we ons programma.

Als het gaat om televisie zijn mijn klassiekers vooral Monty Python’s Flying Circus, Swiebertje, Ren je rot, The Muppet Show, Stuif ‘es in, Toppop, alles van Van Kooten & De Bie en We zijn weer thuis van Wim Schippers. Bekende Nederlanders waren Herman Emmink, Loekie Knol, Ted de Braak, Fred Oster, Bram Biesterveld, Albert Mol en Willem Ruys.
Tegenwoordig zie ik wel eens programma’s op onze nationale televisiezenders waarin Bekende Nederlanders hun zegje komen doen. Als ik dan zo’n Bekende Nederlander zie, denk ik: ‘Wie is dit?’

De Zoon staat ’s morgens vroeg op. Hij moet om zeven uur de deur uit naar zijn werk. Ik om half acht. Vaak kom ik later beneden in de keuken dan hij. Dan heeft hij muziek aangezet. Dat vind ik mooi. De Zoon heeft de liefde voor muziek meegekregen. Maar wat heeft hij opgezet? De radio. De radio, godbetert!
Ik kan niet tegen radio, behalve als ik op Radio 6 een of ander themaprogramma of concert heb uitgekozen. Dan luister ik ook gericht; eigenlijk kan ik er dan geen andere dingen bij doen. De overige radio werkt me op mijn zenuwen. Het journaal is nog te behappen, maar voor de rest vind ik het schreeuwerig, chaotisch en niet te volgen. Ik word oud en daarnaast heb ik last van hardhorendheid. Hierdoor kan ik gesprekken in drukke ruimtes lastig volgen en komt iets als radio binnen als geluid, echter niet als muziek, maar als lawaai.
De Zoon kiest voor Slam FM en ik vind het verschrikkelijk. Een hoop geblaat en herrie aan mijn kop op de vroege morgen. Het gaat allemaal helemaal nergens over en de muziek doet me niets, behalve dat het me razend maakt. En bijna iedere ochtend dezelfde klotedeunen! Zo gauw hij de deur uit is, doe ik de stereo uit. Even helemaal geen geluid aan mijn kop.

Laat ik heel duidelijk zijn: ik ben gek op muziek. In mijn omgeving is er geen grotere muziekliefhebber dan ik. De hele dag door draai ik ook muziek. Maar wel de muziek die ik op dat moment wil horen en niet dat wat ik om wat voor commerciële reden dan ook opgedrongen krijg.
De meeste platen uit mijn eigen verzameling ken ik dan ook volledig uit mijn hoofd. Voor mij is het behang, rustgevend en vertrouwd, ook al is het de grootste kolereherrie die je je maar kunt voorstellen. Voor mij zijn het klassiekers. Door de kamer knal ik nogal eens King Crimson, Yes, Emerson Lake & Palmer, Frank Zappa, The Doors, Caravan, Deep Purple, Black Sabbath, The Who, The Kinks, The Moody Blues en andere ouwe meuk, maar ook Pat Metheny, David Sylvian, Porcupine Tree en Steven Wilson, Jon Hassel, Ozric Tentacles, Michael Brook en wereldklanken à la Piazzolla, Värttinä, Mayra Andrade, Amparo Sanchez, Mariana Aydar, Cesaria Evora, Mari Boine, Luísa Maita: Scandinavisch, Spaans, Keltisch, Balkan, Zuid-Amerikaans of Afrikaans, noem het maar op…

De Zoon krijgt dus veel mee van allerhande muziek, maar dacht je dat het enige invloed op hem heeft? Niets ervan. Hij kiest voor het boenkeboenkeboenkegebeuk, de online games, de Japanse series op YouTube, Jeff Dunham en al die andere cabaretiers en comedians van wie ik nog nooit heb gehoord.
Zelf zat ik vroeger in mijn zolderkamer te luisteren naar muziek die mijn ouders ook niet konden hebben. Bijna dagelijks kwam mijn moeder die kamer binnengestormd, al krijsend: ‘Bas! Zet die rotherrie zacht! Dat is toch geen muziek!’
Zo heeft iedere generatie zijn Bekende Nederlanders, zijn helden en dus ook klassiekers.

‘En?’ vraag ik De Zoon de volgende avond, als ik thuiskom van mijn nieuwe werkplek. ‘Hoe ging de rijvaardigheidstest?’
‘O, goed,’ zegt hij.
‘Mooi, dus je bent geslaagd?’
‘Geslaagd? Het was alleen maar een rijvaardigheidstest, hoor. Als je die goed doet, dan mag je binnenkort afrijden.’
‘Ach zo. Maar mag je binnenkort rijexamen doen dan?’
‘Nee.’
‘Nee? Dan ging de test dus toch niet zo goed?’
‘De test ging wel goed, maar ik maakte een paar inschattingsfouten. Ik moet nog een tijdje lessen om zekerder te worden.’
‘Jammer. Enig idee hoe het kwam?’
‘Ja. Ik was nogal zerveus. En nenuwachtig.’

–
Apeldoorn, december 2012