BorrelNood: geen fan, wel genoten!

Ik ben weliswaar geen fan van de BorrelNood, maar ik geef toe: het was de afgelopen keer best gezellig. Ik maak het natuurlijk ook wel gezellig, want ik ken een handjevol mensen en daar blijf ik net als iedereen veilig de hele avond bij staan. Ik was er natuurlijk ook met vriend, collega, mede-blogger en ras-sarcast Niels Damstra. Dan geniet ik sowieso. Ik ben eigenlijk best wel sociaal, maar op een één of ander manier heb ik geen zin om kennis te maken met de rest.

Komt ook wel een beetje door het principe. Het is geen netwerkfeestje zo staat te lezen in de omschrijving van dit feestje. Maar niets is minder waar. Ik merk toch vaak dat het hier gaat om wat ik doe en niet om wie ik ben. Als ik het echt om mijn vrienden moet doen, ga ik wel naar mijn eigen kroeg. Ik ga daarom uit principe ook nooit met een visitekaartje naar dit feestje, ik ben lekker eigenwijs en naïef. Ik weet ook dondersgoed dat als ik niet op mensen af ga, diezelfde mensen ook geen reden hebben om op mij af te komen. Alhoewel… ik ben best interessant, je kan met mij lachen en ik heb een sterke eigen mening. Vind ik zelf… en dus hebben zij wel een reden om naar mij toe te komen. Whatever.

Maar zoals ik al zei, geef ik toch toe dat ik de afgelopen keer best genoten had. Dat kwam mede door de inzet van Rent-An-Army-Tent die echt een hele sfeervolle setting wist neer te zetten met legertenten. Het was er erg gemoedelijk en knus tegelijk, met een loungehoek voorzien van open haard en in het midden een podium met een bandje. De band vond ik echter niet bijzonder, had echt verwacht dat het een soort meezing piano-avond zou worden en dat we het Apeldoorns talent dan zouden zien. Maar dat bleek niet het geval of ik had het idee erachter verkeerd begrepen.

Tot slot is natuurlijk de inzet van Tamara Buis weer te prijzen, want mede door haar geloof in de BorrelNood heeft ze mij in elk geval over kunnen halen én maakt ze inderdaad van haar netwerkfeestje altijd weer een succes. Zelfs ik heb genoten.