Summer in the city

Deel 1 in de serie ‘Summer in the city’. Bloggers schrijven spontaan een verhaal op basis van een foto van een van de fotografen van Apeldoorn Direct .

Daar sta je dan. Te wachten in je trieste kleinigheid. Te wachten tot je weer drie weekjes met je baasje mee mag. Naar Frankrijk waarschijnlijk. Spanje als je mazzel hebt. En als je pech hebt naar Brabant of Zeeland. Om zo snel mogelijk daarna weer 49 weken weg te kwijnen in een boerenschuur of achter het hek bij een boer in de polder.

Jij kunt er ook niets aan doen. Je zei nog toen je ze in de showroom zag aankomen. “Koop me niet, koop me niet!” Je probeerde ze nog te overtuigen met argumenten. Dat het hele verkeer last van je heeft als je op de snelweg rijdt. Al bij 120 kilometer per uur omvalt. Dat jij en veel van je vriendjes in de buurt zorgen voor parkeeroverlast en landschapsvervuiling. Dat je platbandjes krijgt van 49 weken alleen maar staan. Dat soort dingen. Maar ze vonden je mooi en zo begon je trieste bestaan. Een TBS’er met weekendverlof, dat is wat je bent. Tegen wil en dank, maar die drie weken maak je er maar het beste van. Je volgt trouw de middenklasser waar ze je aanhangen. Balanceert op heuvelachtige kampeerterreintjes en accepteert ook nog dat er een verlengstuk aan je vastgeknoopt wordt. Een voortent noemen ze dat. Alsof jij alleen niet goed genoeg bent. Nee, een triest bestaan is het en na een paar jaar wordt je afgedankt. Waarna, met een nieuwe eigenaar, het ritueel weer van voor af aan begint en je maar moet hopen dat die net zo goed voor je is als de vorige. En zo verword je ongevraagd tot een recidivist die slachtoffer is van zijn afkomst. Nee, ik zei het al, jij kunt er ook niets aan doen. (foto: Peter Vroon)