Wat is er mis met… de (a)sociale woningbouw?

Iedere donderdag surf ik toch een beetje opgewonden naar de site van Woonkeus.  Op zoek naar een fijn huurhuisje voor mij en mijn bloedjes. In het begin riep ik mijn dierbaar nageslacht nog enthousiast bij me op Het Grote Moment Van Inschrijven.  Na vijf jaar misplaatst enthousiasme trappen ze er niet meer in. Het geloof dat er ooit verhuisd gaat worden, hebben zij al lang verloren.

De wachttijd voor het vinden van een betaalbare huurwoning in Apeldoorn bedraagt inmiddels vijf tot acht jaar. Acht jaar! Dat is 1/10^e mensenleven. En dan moet je de tachtig nog maar zien te halen. Het vinden van een huurhuis  is tegenwoordig moeilijker dan zeggen dat Patty Brard er lekker uitziet voor haar leeftijd. En dat laatste krijgt een normaal denkend mens niet uit zijn strot.

Natuurlijk wordt er gebouwd.  Maar dat zijn grotendeels koopwoningen en huurwoningen met een minder prettig prijskaartje. Ik heb het nooit onderzocht, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat men die duurdere huurwoningen moeilijk kwijtraakt. Logisch.  Als ik achthonderd euro of meer per maand aan huur alleen zou kunnen uitgeven, dan ging ik wel kopen. Of emigreren. Nog beter.

Blijft de vraag; wie o wie gaat deze problematiek oplossen? Een grote groep mensen wordt domweg vergeten. Ondanks mooie partijprogramma’s en verkiezingsbeloftes. Het lijkt mij dat hier voor welke politieke partij dan ook geweldige kansen liggen om zich te profileren. Of zijn mensen die ‘veroordeeld’  zijn tot sociale huur niet  interessant genoeg voor de politiek? Je zou het bijna gaan denken.