Ongemak: Hondengesprekken

Ongemak zit ‘m in kleine dingen. Van het allebei dezelfde kant op uitwijken tijdens het passeren van een collega, piepende boxen tijdens een toespraak tot een totaal misplaatste opmerking tijdens een oer-Hollandse ‘kringverjaardag’. In deze column neem ik jullie mee in ongemakkelijke en schurende situaties uit mijn leven. Sorry alvast!

Mijn ouders zijn een week op vakantie, dus dat betekent maar één ding: totale vrijheid! Nou ja, vrijheid met een paar voorwaarden. Denk aan fastfood, frisdrank, Netflix tijdens het eten – een culinair paradijs, zou je denken. Maar naast al die lusten komt er ook iets minder sprankelends bij kijken: onze kleine Shihtzu Ody moet uitgelaten worden. Gelukkig is dat normaal gesproken een kort rondje langs de laan van Mensenrechten en dan weer lekker naar binnen.

Even niks

Ik ben best sociaal ingesteld, heus waar. Maar als ik met de hond loop, vooral na een lange dag op kantoor, gaat er een knop om. Oordopjes in, verstand op nul, en de wereld even laten voor wat die is. Dat wil zeggen: zo min mogelijk oogcontact met andere mensen en hun hondjes. Heerlijk. Even geen small talk over het weer, hondensnacks of een nieuwe uitlaatplaats.

De meeste hondenbaasjes uit onze wijk ken ik onderhand wel, na wat aftasten en over en weer gesnuffel (van de honden) vervolgen Ody en ik onze weg.

Maar vandaag had Ody andere plannen. Achter ons verscheen een vrouw met haar hond, een Labrador, en dat trok natuurlijk meteen Ody’s volle aandacht. Alles wat achter je gebeurt, is altijd een stuk interessanter dan wat er voor je ligt, nietwaar? Voor ik het wist, zat ik vast in de onvermijdelijke hondenbaasjesconversatie.

“Hoe oud is die van jullie?” 

“8 jaar volgens mij, misschien 9.”

“Die van mij wordt volgende week 6.”

“Oh, okee.”

“Hij is helemaal dol op zwemmen, als we hem loslaten in de buurt van een vijver zijn we hem kwijt.”

“Ahh, okee.”

Het gesprek kabbelt nog een paar seconden door op dit niveau. Nu loop ik al mijn hele leven met de hond(en), toch zit er totaal geen ontwikkeling in mijn ‘hondenuitlaters small talk’. Het lukt me gewoon niet om te doen alsof ik geïnteresseerd ben in het medische verleden van de 3-jarige bulldog ‘Diesel’, het doet me gewoon helemaal niks. Of dat de 25-weken oude maltezer ‘Bella’ wel heel erg stil is in zijn bench wanneer de baasjes ’s nachts op bed liggen. En dat labrador ‘Cooper’ zich wel heel erg goed gedraagt als het baasje met hem naar het park gaat. Misschien ben ik toch een kattenmens, al ben ik allergisch.

De gesprekken leveren gelukkig lekker veel ongemak op, dat dan weer wel!