In Beeld: Ina Stoppelberg, erelid bij de Soroptimistclub Apeldoorn

Al 50 jaar actief lid bij de Soroptimisten, 15 jaar vrijwilligster bij SeniorWeb, 6 jaar vrijwilliger bij StadsAkkers en nog veel meer heeft deze powervrouw op haar geweten. Een Koninklijke Onderscheiding voor haar vrijwilligerswerk kreeg ze er in september ook nog eens bij. Ina (85) kan met dankbaarheid en blijdschap zeggen dat zij beide op zak heeft. Hoe is ze tot al deze acties gekomen? Wat heeft zij allemaal gedaan? Wij spraken met Ina.

De lerares die spiekte

“Ik heb mijn hele werkzame leven les gegeven. Het was ook echt een hobby van mij. Mijn laatste baan was aan de HAN, de lerarenopleiding in Nijmegen. Ik was daar docent. Daar heb ik met enorm veel plezier gewerkt! Het was een fijne school en de studenten zijn jonge mensen die echt kiezen om leraar of lerares te worden en ja, dan heb je vaak meer motivatie. Wat dan enorm leuk is om les te geven.

Ik heb 3 jaar HBS gedaan, en ik was het niet altijd eens met de manier van lesgeven en vond dat ik soms dingen moest leren waar ik het nut niet van inzag. Ik weet nog heel goed dat ik tandformules van allerlei dieren moest kennen, en toen dacht ik: “Wat heeft het nou voor zin dat ik de tandformule van een konijntje ken?” Ik was zo kwaad, dat ik alles op mijn been heb gezet, rokje erover, hij zag nooit iets dus dat kon makkelijk, en ik had een erg goed cijfer! En nu zie je hè, de lerares die spiekte.

Vervolgens ben ik naar de Kweekschool gegaan. De Kweekschool was mij op het lijf geschreven. Het waren heel andere vakken, maar ook heel andere docenten. Ik wilde graag journalistiek studeren. Mijn vader heeft toen gezegd: “Je kunt beter eerst goed Nederlands leren op de Kweekschool en daarna journalistiek gaan doen.” Maar ja, dat is er nooit van gekomen! Het was de nieuwe lerarenopleiding die ik deed. Dat was enorm plezierig. In mijn klas zaten 22 mensen. 11 jongens en 11 meiden. En die hele klas heeft, na vier jaar, samen eindexamen gedaan. Er was niemand afgevallen. De hele klas, voor zover ze nu nog leven, komt 1 keer per jaar bij elkaar. We hadden een hele hechte groep, of nou ja hadden, hebben!”

Soroptimist International Club Apeldoorn

“Bij onze Soroptimistclub ben ik de oudste, maar we hebben er ook nog iemand van 33 jaar in onze groep. Dus die hele range zit tussen 33 tot 85. Ik ben nog heel actief in de club en mag zeker niet klagen. We houden veel rekening met elkaar en het gaat enorm goed. Dat merk je echt aan de sfeer. Toen Wethouder Cziesso bij ons 75-jarig jubileum was, vroeg hij: “Aan wie mag ik het speldje geven?” Toen riep de hele groep: “Ina!” Soms worden er dingen gedaan, waar ik niet aan mee kan doen aangezien ik met een rollator loop. Bijvoorbeeld een boswandeling, dan lig ik binnen de kortste keren op mijn neus. Daar staan ook weer andere dingen tegenover. Ik kan dat heel makkelijk aanvaarden.”

Vrijwilligster

“Ik ben nog altijd vrijwilliger bij StadsAkkers. Het is een Biologische Zorgtuinderij waar veel mensen werken die een afstand van de arbeidsmarkt hebben. Ik werk daar nu al 6 jaar, elke week 1 dag tussendoor. Voor StadsAkkers ben ik de fotograaf en bij alle evenementen aanwezig.” Ina hielp ook een jonge vrouw, die op StadsAkkers werkte. De vrouw wilde graag beter Nederlands leren. Dit lag natuurlijk precies op Ina’s gebied! Ze klaagde dat de lessen zo duur waren, waarop Ina vervolgens zei: “Als jij het met mij aandurft, wil ik jou Nederlands leren.”

“In het begin luisterde ik alleen maar naar wat zij vertelde. Ik had er plezier in, zij had er plezier in. We gebruikten helemaal geen boekjes. Ik ging uit van wat zij vertelde en stelde zo de volgende les op. Ik zocht dingen uit van daar moeten we opletten, daar moeten we even kijken of ik wat op internet kon vinden en anders dan deed ik zelf wel iets. Toen we een jaar bezig waren, dacht ik: “Ja, nu moeten we eens even kijken wat we verder kunnen doen.” Er is een Staatsexamen Nederlands Als Tweede Taal. Daar heb ik op het internet examenopgaven van opgezocht en zo uiteindelijk vele oefeningen in elkaar gezet. Telkens weer gekeken waar gaat het fout, waar moet verbetering in enzovoort. Alles ging hartstikke goed, en nu heeft zij dus dat diploma.”

Lintje

“Ik zit dit jaar al 50 jaar op de club, en ik ben al 5 jaar erelid. Om erelid te zijn is al een eer, maar de club heeft een Koninklijke Onderscheiding voor mij aangevraagd. We hadden een gewone vergadering, zoals wij altijd op de 2^e maandag van de maand hebben. Met de groep zaten we in het ACEC gebouw. We zaten eerst in de kelder en moesten naar de begane grond. Ik kon niet met de trap want die rollator is te zwaar! Het duurde een tijdje voor de lift kwam. Wat was het nou, ze hadden boven de lift vastgehouden want ze moesten nog wat organiseren en dat mocht ik niet weten.

Ik kom met 1 van de bestuursleden binnen, en ik was al een beetje boos omdat we wat te laat waren. Toen begonnen ze ineens met klappen. Dus ik keek achterom, dacht dat ze een grapje maakte. Vervolgens moest ik op de stoel gaan zitten met de ballonnen. Opeens kwam er iemand aan met een grote zilveren ketting om. Ze keek mij recht aan en zei: “Je kent mij niet meer hè?” Ik schudde mijn hoofd. “Het is ook niet zo gek hoor, want het is 32 jaar geleden dat je mij voor het laatst gezien hebt”, zei ze lachend. Het was een student van mij, van de HAN. Dit vertelde ze: “Ik ben nu Burgemeester in Drenthe en dat heb ik grotendeels aan jou te danken, want jij hebt mij mijn zelfvertrouwen terug gegeven.” Ik had op dat moment over mijn hele lichaam kippenvel, en ga dat nooit meer vergeten.”