Kilometers kabels

Glasvezel. Apeldoorn krijgt glasvezel. Ja, krijgt. In ieder geval op dit moment valt er nog geen rekening op de deurmat. Wordt ongetwijfeld later wel ergens verrekend. De afgelopen week was onze wijk aan de beurt, dus de straten waren vol met gebruinde en vooral onverstaanbare mannen die gaten graven, kabels trekken en daarna de stenen weer terugleggen.

Ongemakkelijk

Zo simpel is het. Toch? Ik zeg eerlijk, het voelde wat ongemakkelijk. Al dat volk in de wijk. Je weet het tegenwoordig maar nooit. Gisteren waren wij zelf aan de beurt en aangezien ik de tijd had stond ik er, toch een tikkie nieuwsgierig, met mijn neus bovenop. En het klopte, er werd gebrabbeld in een voor mij volslagen onbekende taal en er werd gegraven en getrokken.

Professioneel

Maar ik zag ook iets anders. Ik zag mannen die in ruim 30 graden het werk deden dat de Nederlanders volgens de opzichter niet willen doen. Ik zag mannen die ondanks alle stof en ogenschijnlijke ongeïnteresseerdheid zeer professioneel hun werk doen. Toen de kabel de vele wortels en het in de grond achtergelaten puin maar niet kon passeren werd er door gebuffeld, net zo lang tot het wel lukte: anderhalf uur duwen, trekken en opnieuw proberen bij één huis. Ik begon er serieus respect voor te krijgen.

En een beetje schuldig. Daar stond ik met mijn handen op de rug. En ik had zelf een voorkeur aangegeven voor een plekje waar de kabel langs moest. Juist daar was het ondoorgrondelijk, en dat zal heus niet alleen bij ons het geval zijn. Toen ik de zwaar zwetende man, volgens mij een Griek van mijn eigen, bijna pensioengerechtigde, leeftijd wat extra’s wilde toestoppen voor al zijn moeite weigerde hij resoluut en kwam zijn beroepseer naar boven. “No, it’s my job”, zei hij bescheiden en resoluut.

Heel Apeldoorn

Toen de opzichter kwam inspecteren begreep ik dat ze al anderhalf jaar bezig waren, onderhand zo’n 90.000 huizen hadden bekabeld en nog tot volgend voorjaar bezig zijn. Met 5 ploegen door heel Apeldoorn. 90 Bulgaren, Oezbeken en Grieken, met alleen een voorman die Engels spreekt. Maar ze begrepen elkaar prima.

Toen de stenen weer zo goed als allemaal op hun plek lagen merkte ik dat ‘mijn’ buffelende Griek mij wenkte met een beleefd verzoek om wat water. Dat kon hij uiteraard krijgen. Met een gevulde anderhalve literfles koel helder, kalkarm, Apeldoorns water en een fatsoenlijk ijsje kon ik hem even later tevreden zien uitrusten en was mijn schuldgevoel verdwenen.

Biertje

Ze hebben ongetwijfeld hun dagelijkse ‘target’. Het moet af. De volgende wijk ligt al te wachten. Dus gingen ze net zo lang door tot alles weer keurig voor elkaar was. Met z‘n allen. Ook toen het dus een uurtje later werd. Pas toen alles gereed was zag ik ze samen in een paar busjes vertrekken, ik hoop naar een fatsoenlijk douche, maaltijd en een verdiend biertje.

Robot

Vandaag is het nog warmer. Ze kwamen nog even langs. Er was één steen kapot gegaan en die moest worden vervangen. En daarna snel door naar de volgende wortels. Van de glaskabel is boven de grond nu alleen nog maar een klein stukje zichtbaar. Zodat wij straks supersnel kunnen internetten, gamen, robots ons vuile werk gaan doen en we nog beter kunnen bellen met de hele wereld. Ik hoop dat zij ’s avonds ook een beetje fatsoenlijk kunnen bellen met hun thuisfront in Oezbekistan.