Vriendelijke dieren maken Tine Harleman blij

Aan het begin van dit millennium waren twee Apeldoornse vrouwen hoogvliegers op de markt van knutselen. Marianne Perlot heeft dat nog het langst volgehouden met haar boekjes over onder meer kaarten maken en sierprikken. Ook de werkjes van Tine Harleman met als bestseller die over traktaties gingen als warme broodjes over de toonbank van de boekhandel. De crisistijd en internet hebben roet in het eten gegooid. Wil je met papier, karton of restmaterialen aan de slag, dan biedt internet gratis uitkomst.

Tine Harleman heeft het inmiddels over een geheel andere boeg gegooid. Ze maakt beelden van dieren. Na enige jaren van stilte – mede veroorzaakt door de dood van haar man Bert – treedt de voormalige ambtenaar van de burgerlijke stand in Apeldoorn weer naar buiten. Ze is gevraagd om mee te doen aan de jaarlijkse  Zomerexpositie in ACEC  die deze keer de titel ’Apeldoorn en het Beest’ heeft meegekregen. Het juiste moment voor Tine om de stilte te doorbreken. Voorzichtig, fluisterend bijna en met enige aarzeling.  Maar gesterkt door mensen in haar omgeving en in de wetenschap dat haar kleurrijke zwijntjes zijn opgevangen door restaurant De Echoput waar gasten zich positief over haar werk uitlaten, is ze blij dat  ACEC haar een podium biedt. ,,En dat ook nog eens te midden van kunstenaars die hun sporen hebben verdiend. Ik vind het een hele eer.’’

Het woord kunst neemt ze zelf niet in de mond. Laat staan kunstenaar. Daar mogen anderen over oordelen. ,,Na de boekjes ben ik op zoek gegaan naar een andere hobby. Het was voor veel uitgeverijen geen haalbare kaart meer. Dat anderen er op internet vandoor gaan met jouw ideeën is niet tegen te houden en ik had er tijdens de ziekte van mijn man ook de energie niet voor om er achteraan te gaan of om mezelf op internet te richten. Ik heb veel plezier beleefd aan de periode als BABS, de afkorting voor een bijzondere trouwambtenaar. Ik heb zo’n kleine honderd huwelijken mogen sluiten.’’

Ommekeer

Ze nam vervolgens schilderlessen bij Karla Kassenaar, maar de workshops van de Arnhemse  Jacky Zegers (schilderijen en kleurrijke beelden) brachten bij Tine de ommekeer teweeg. ,,We zijn vrienden geworden, maar ik ben een heel andere kant opgegaan. Wat mijn handtekening is? Ik maak beelden met als thema de ouder-kind relatie. En je mag zeggen dat ik vrolijke dieren maak die bedoeld zijn om te vertederen. Aanzienlijk vriendelijker dan hun natuurlijke aard.’’

Moeder neushoorn met kind, hippo-mama met baby, hun aaibaarheidsfactor is groot. En bronskleurige zwijntjes waarmee ze plannen heeft die ze na vakantie wenst te ontvouwen. Zeker ook bij Tine hebben de dieren soms een kleurtje, maar de laatste die ze heeft gemaakt hebben een witte laklaag of gaan gebronsd door het leven. Echt brons is vooralsnog te kostbaar. Maar het zou eventueel kunnen.

Tine gaat nauwkeurig te werk. Ze verdiept zich in de anatomie van het dier. Haalt er boeken bij die haar verder op weg helpen. En dan is er nog haar buurman in Hoog Soeren,  Roland de Groot, een beroemdheid in de wereld der decorbouwers (Eurovisie Songfestival) en broer van de veel bekendere man die zich onsterfelijk maakte door het Land van Maas en Waal en de Eenzame Fietser te bezingen. Een strenge man ook, want haar walrus werd gewogen en door De Groot iets te licht bevonden. Terug naar de remisie, in Tine’s geval een ruim bemeten atelier waar licht vrij spel heeft.

In haar eigen leven was het in het de afgelopen jaren vaak donker. Maar ze richt zich weer op en geeft onmiddellijk toe dat haar nieuwe, creatieve  bezigheden het licht in de tunnel  dichterbij hebben gebracht en haar bij het rouwproces hebben geholpen. ,,Dat wel, maar ik vind het heel naar dat Bert hier niet meer bij kan zijn. Dat anderen zich positief uitlaten over mijn beelden doet me goed. Ik ben dan ook blij en dankbaar met het leven dat ik nu heb.’’

Apeldoorn en het Beest is tot en met 2 september In ACEC aan de Roggestraat (Museumkwartier) in de middag uren van 12.30 tot 17 uur te zien  muv maandag en dinsdag.